Great escape
Final week
Bribie Island
Lonesome strangers deel 3
Vanaf HongKong airport een update gepost
Grappig zeg zoals je tegenwoordig de wachttijd voor je transfer kan doden met een laptop op schoot.
Nu~zieLonesome strangers deel 2 .
Lonesome strangers deel 2
2 dingo`s gezien, 1 levende op Fraser en 1 dode op de weg terug.
Ze zijn hier blij als er eentje dood is, voor ons blijft het een rot gezicht.
Op de terugweg naar de camping in Tewantin zien we ook nog wat kangoeroes, wat toch telkens een aparte belevenis is.
Het regent dan ook en Pitah raakt er zeer opgewekt van, alleen is hij bang dat het juist niet op Fraser Island valt...en dat is de plek waar hij bakken met water wil hebben.
We hopen met hem mee. Trouwens, die plek waar wij zaten, dus naast de 'droivah' was de beste, we zagen werkelijk elke ‘bump' aankomen, de ramen werden gewist voor helder zicht en dat terwijl de zijramen toch wel aardig troebel werden zo nu en dan.
Anyway, dat was Fraser in één dag, het gevoel was echter alsof het er 3 waren, zoveel indrukken.
Dus terug op de brave, geordende camping zijn we zeer voldaan.
14 dec.
Goed, we gaan nu dus op weg naar Noosa Northshore, onderdeel van het Great Sandy National Park of Queensland.
Met dezelfde ferry naar de overkant v.d Noosa River, en we babbelen wat met Bill, de big fat ferryman die telkens wanneer we hem zien zijn geld aan het tellen is.
6 dollar heen, 6 terug, one way only
We vertellen hem dat we willen kamperen waar het wildlife rond je tent of camper komt scharrelen. Hij zegt ons de volgende aan het strand te nemen, die is veel beter. De dame aan de info-desk die we net 5 minuten daarvoor vroegen of daar bij het strand ook wildlife is , ontkende dat.
'Just sand' zei ze.
Dat soort dingen overkomt ons vaker, je wordt naar iemand gestuurd die het zou moeten weten, die vertelt dan ook met overtuiging hoe het zit, maar het tegendeel blijkt meerdere malen waar...'go back to school' denken wij dan.
Noosa Northshore Beachfrontcamping
Die camping staat maar in enkele reisgidsen, en niet op gewone toeristenkaarten. De eigenaar blijkt daar trots op te zijn, het zijn voornamelijk locals die daar komen , elektriciteit is schaars, maar natuur, zee, wildlife...dat is er volop!
Echt puur genieten, en dan bedoel ik PUUR!
We lopen eerst een rondje om een plek te zoeken, nummers of afgebakende, gemaaide grasperkjes vind je hier -hiephoi- niet.
Geen verlichting ook, wel goed sanitair-hiephoi2- en een klein winkeltje bij de receptie.
We krijgen een déjà-vu m.b.t onze kampeervakanties aan de Bretonse kust.
Toen de jongens nog jongetjes waren, de hond nog leefde, en we met een Volvo amazone en klassieke Belgische caravan volgepropt naar onze duincamping in Fréhel reden.
Het gevoel van vrijheid.
Enkele verschillen: het weer is hier beter, in Bretagne alleen zeemeeuwen, maar hier.......echt, ik kom woorden tekort.
Hoe heet dat tegenwoordig ook alweer...'flabbergasted' of iets in die richting.
We staan onder een paar bomen te kijken naar een plekje, en binnen enkele minuten komt een kookaburra (lachvogel) aangevlogen, zit op nauwelijks een meter afstand nieuwsgierig naar ons te kijken....aaaargh, camera ligt in de bus.
Nou ja, misschien krijg ik nog een kans.
Er komt een vrouw aangelopen die ons adviseert om daar niet te gaan staan, want s`avonds word je er opgegeten door de muggen.
Hm, weer zo`n advies waarvan ik ondertussen denk 'jaja, `t zal wel'
Ik wil toch wel graag wat schaduw.
Vervolgens lopen we wat verder en kiezen toch een plek, waarbij je (echt hoor, jullie moeten me geloven dat ik geen jaloezie op wil wekken!)
zo`n plek waarbij je de zonsopgang in de Laguna Bay (Koraalzee) al kan zien als je net je ogen open doet, het ruisen van de zee hoort, je zijdeur openschuift en de kangoeroes al ziet grazen. De regenboogparkieten en kaketoes, de zee-arend, de guannas(varanen) ze komen allemaal langs.
Echt waar, net als je denkt dat je droomt word je wakker geschreeuwd door grote zwarte kraaien: wraaaagh,wraagh,wraaagh!!...een metalband zou er jaloers op worden.
We raken opgewonden als we op die plek roohpooh zien, oftewel kangoeroepoep! Yeah....keutels all over the place!
En ook een boom, een soort grove den die de nodige schaduw biedt.
Dus we staan daar als god in Frankrijk za`k maar zeggen, maar dan iets verderop...
Dus hoppa, stoeltjes uitklappen, koud drankje erbij, en kijken, ruiken, voelen, proeven.
Helemaal goed, niks meer aan doen.
Vasthouden dat gevoel.
Een joekel van een varaan komt even langs lopen. Doet niks. Tongetje proeft links en rechts of er misschien een lekkere dikke sprinkhaan zit te suffen, als hapje tussendoor.
Stukje zwemmen, -ik ook, jawel- schelpen zoeken, praatje maken met de local buuf, die me vertelt dat het uitzicht rechts van het schiereiland Hastingstreet van Noosa Heads is, de drukste straat daar. Gelukkig ver genoeg verstopt om ook maar iets te horen van de drukte daar.
Wij op steenworp afstand midden in de natuur. (en stiekem ben ik toch wel blij dat het niet helemaal eenzaam en verlaten is in dat gebied)
De eerste nacht daar durfde ik de tocht naar de toiletten niet aan, met een blaas op springen wacht ik tot het rode licht van de zonsopgang de wereld verlicht.
Ik loop wat voorzichtig nog door en kijk naar de zee. Daar bovenop het duin grazen wat kangoeroes, en terwijl ik dichterbij kom richt het grote mannetje zich op en kijkt naar mij.
Het rode zonlicht op de achtergrond. Adem ingehouden, geen camera bij me, beeld staat op netvlies gebrand. Thanks fellah!
Wat een start van de dag.
Naarmate het lichter wordt komen ze in grote getale, lorikeets, kaketoes, kangoeroes. Een kangoeroevrouwtje eet een stukje brood uit mijn hand, zo dichtbij en in het wild nog wel!
Het mannetje let wel op wat er allemaal gebeurd, waakzaam en stoer is hij.
Joop loopt erheen en maakt foto`s. Dan komt het mannetje met grote sprongen op hem af, en vlak voor Joop gaat hij rechtop staan, een gedrag van dominantie.
Een moment van oeps....ff uitkijken nu, want de klauwen die ze hebben zijn niet misselijk. Ze kunnen je er helemaal mee open halen.
Maar goed, hij ziet in Joop kennelijk geen bedreiging voor zijn positie als leider van de groep, dus gaat hij weer verder grazen.
Pffffff. Ik zag toch even de opengeklauwde Australiër voor me die onlangs door een mannetje het ziekenhuis in is geschopt (letterlijk en figuurlijk)
Eigenlijk moet je dus niet voeren, een vrouw die daar al 10 jaar komt verteld later dat je daardoor de afstand steeds kleiner maakt, en dat is niet goed. Dan gaan er ongelukken gebeuren.
Nee, nou, ja natuurlijk, ik begrijp het volkomen.
Neemt niet weg dat ik dus wel een stukje brood gaf, het vreselijk leuk vond, en er ook nog mee op de foto sta! Getver, stomme toeristen.....
(de locals begonnen er trouwens zelf mee, anders was ik nooit op dat idee gekomen, maar neem me voor me in te houden en ze als WILDE dieren te blijven zien.)
Ik ga meteen de volgende ochtend de fout in door met een broodje te wapperen bij een groep lorikeets. Eentje landt op mijn arm en begint te eten, gevolgde door nog 2 anderen. Zo leuk!
Maar er komen er meer aangevlogen, er landt er spontaan één op Joop zijn hoofd die foto`s aan het maken is, en ik zet die 3 op een boomstam met broodje en al.
3 parkieten op je arm is nog wel leuk, maar 20 niet. Ze houden zich namelijk in balans door hun klauwtjes bijna door je huid heen te knijpen.
Maar een leuk gezicht dat het is! (en weer zo`n 'shame moment' ....)
Hier blijven we enkele dagen.
Elke dag hetzelfde fenomenale uitzicht met dito wildlife.
In de bus hebben we 3 boeken over birds, wildlife in en om Brisbane, en wild places in en om Brisbane.
Onze conclusie is: je hoeft geen duizenden km af te leggen om het mooiste van het mooiste tegen te komen.
Op de ochtend van 16 dec zie ik ineens enkele zwarte vogels overvliegen.
In eerste instantie denk ik dat het kraaien zijn, maar ze vliegen anders, statiger met lange vleugelslagen.
Even later komen er meer overvliegen en ik zie lichtgele plekjes naast hun kop en onder de staart.
Boek erbij. Blijkt de Yellowtailed Black cockatoo te zijn, zie je niet vaak.
En er is een Aboriginalverhaal over.
Wanneer de Yellowtailed Black cockatoos overvliegen komt er binnen 3 dagen veel regen.
Dus mensen hier die dat wisten dachten meteen: 'Go away!'
De Aboriginals krijgen gelijk, maar dan zijn wij al weer op weg naar Mooloolaba, voor een bezoek aan Underwaterworld.
Maar eerst lukt het me nog om heel vroeg in de ochtend de Yellowtailed Black Cockatoo op de foto te zetten! Ik ben trots.
Die zitten in de pocket.
Lonesome strangers deel 1
Was nog vergeten te vertellen dat het water van het Tea-tree meer je huid zijdezacht maakt, en het voelt een beetje magisch om daar te zwemmen. Afgesloten met BBQ ter plekke.
Het waren 3 fantastische dagen daar en we willen er ook samen nog een keer heen.
Anyway, Woensdagochtend 9 dec vertrekken we met de bus op weg naar Bongaree.
Niet ver weg om te beginnen (ahum, we gaan sowieso niet heel ver weg, maar daarover later meer) en we hebben een lifter mee, Yvo heet hij. Leuke gozer uit Holland, open blik, we kennen hem al vanaf zijn geboorte :)
Goed, de highway op, 70`s muziek aan, ramen open, we voelen ons jong! (je moet er wat voor over hebben, maar dan is het gevoel er ook echt)
We rijden en rijden en rijden en geen Bongaree te zien op de borden.
Ik kijk op de kaart en zie dat we er al lang voorbij zijn, ligt op Bribie Island en die afslag hadden we wel gezien, maar alla, dan maar door naar Noosa Heads, aan de kust. Kan ons `t schelen..
Bij Coolum Beach van de snelweg af, en verder gereden langs de kustweg. Geweldig mooi.
We blijven de rest van onze trip aan de kust, want het is heet, en dan bedoel ik HEET! Dit is dus de sunshine coast!
Dus het binnenland houden we voor gezien, en de kust is werkelijk prachtig!
Yvo kent Noosa Heads al, en weet daar ook een sushi bar, waar we lunchen, wederom verrukkelijk.
We kamperen op een vrij ongezellige camping aan de rivier, Yvo in zijn tent pal a.h water.
Noosa is toeristisch, wat net zoveel betekent als bij ons, te druk, te 'geregeld', teveel shops, niet puur.
Maar leuk om gezien te hebben. We blijven er 3 nachten, want we zijn even te moe om verder te trekken.
Dagje strand, zitten onder een boom, stukje zwemmen met een pelikaan, het zit er allemaal bij in.
De 2e dag vertrekt Yvo met backback liftend naar Agnes Water, of the town 1770, noordelijk gelegen aan de kust. Hij wil daar vrijwillig werken voor een divingclub met als beloning enkele free dives.
We maken de -ook voor hem- allereerste foto van hem met volle bepakking, plus Yvo in zijn verblijf, een tent zonder bovenkant, lekker luchtig, minder handig tijdens regen , maar 'who cares?'
Het lukt hem om die avond Bundaberg te bereiken. Daarna geen contact meer, want controle of zekerheid is aan hem niet besteed momenteel.
Ook wij zijn los van de `andere wereld´. Holland is vergeten, winter, werk, wat is dat voor iets?
(sorry familie, vrienden, buren en collega`s! )
We gaan een stukje verderop (6 km) en komen bij een camping in Tewantin met een zwembad, en voor het eerst zwemmen we in chloorwater, ligbedden langs het bad. Voor een dag of 2 is dat ook wel leuk.
Daar vandaan boeken we een 4 wd Adventure tour naar Fraser Island!
12 dec. 09
We worden al om 6.30 uur am -voor de deur- opgehaald en zitten naast Peter, de chauffeur. Peter(spreek uit als Pitah) is leuk, doet dit werk al 22 jaar, heeft ermee zijn rug verknald, maar lost dat op met een flubberig stuk schuimrubber als extra steuntje. Arbowet, wat is dat?
Anyway, ook dit wordt een highlight van ons verblijf, want het is bepaald geen lullig busreisje. Als je niet oppast zitten je organen en je hoofd op een heel andere plek in je lijf dan bij het begin.. Spieren aanspannen dus, wel op de juiste momenten, en af en toe is het net paardrijden, in het wilde westen dan hè, niet zomaar even in een manege met vlakke ondergrond.
Het is ge-wel-dig!!
Eerst een oversteek over de rivier met een ferry, vrijwel na de eerste bocht zien we 4 kangoeroes, waarvan eentje met een jong, little Joey, in de buidel.
Wow, en dat nog vóór het ontbijt!
Was trouwens bij een camping, dus even onthouden!
Via het strand op naar Rainbow beach, het woord zegt het al, zand in allerlei mooie kleuren.
Ja, ik heb er een souvenir van, keurig in een glazen flesje.
Met zo`n 4 wd over het zand crossen is wel kicken, al voelt het ook idioot dat je als mens nietsvermoedend na je ochtend duik moet oppassen dat je niet wordt overreden. Ook raar dat je kinderen daarvoor moet waarschuwen. Je zou denken dat het strand de enige plek is waar je niet kunt worden overreden, maar dan moet je niet in Australië zijn.
Maar goed, wij zijn heel vroeg in de ochtend dus er zijn slechts enkele vroege vissers die aardig zwaaien. We rijden ook door het zeewater, best spannend.
Over dat vissen: dat hoort hier dus echt bij de cultuur, vis vangen, BBQ-en en bier drinken. En met grote vangsten trots op de foto!
Okee, op naar Fraser Island. Uitsluitend bereikbaar via de ferry en met 4wd`s, een zandeiland met een speciale geschiedenis. Ook weer lang verhaal.
(voor de liefhebbers van geschiedenis: Google is daar heel geschikt voor)
Tussendoor stopt Peter op het strand voor thee of koffie, alles bij de hand achterin, koude drankjes, warm, koekjes, en later blijkt de volledige BBQ lunch ook al aanwezig. Voortreffelijk. Het is een goed ge-olied programma, maar zonder haastgevoel.
Peter kent de weg als zijn broekzak, weet precies wanneer er verzakkingen komen, welke vogels op welke plekken te zien zijn, etc.
We kijken onze ogen uit, de bomen op Fraser lijken regelrecht uit de films Lord of the rings.
Wildlife bestaat hier voornamelijk uit dingo`s, wilde honden.
Niet voeren, dat breekt de hel los namelijk. Voeren betekent dat ze onderling gaan vechten om een stuk brood, om vervolgens dat opnieuw te willen hebben. Zo komen ze dichter bij de mensen, en net op het moment dat je denkt met een gewone hond te maken te hebben, worden ze agressief. En niet zuinig, ze kunnen een kind makkelijk doodbijten.(nou ja, een gewone hond ook wel, maar die wil het minder vaak...)
Dus uit de buurt blijven, dat geldt ook voor hen, de grootste bedreiging is namelijk nog steeds de mens!
Voor de lunch zijn we bij Lake Mackenzie gearriveerd, een werkelijk el dorado op Fraser, een parel met fresh (zoet) water, en het meest witte zand ooit gezien door ons.
Biecht: Ik ben geen echte zwemmer. Eigenlijk moet ik het gevoel hebben dat ik bijna aan hitte bezwijk wil ik gaan onderdompelen, maar hier is de verlokking uitzonderlijk groot. Mede doordat er geen wezens onder je zwemmen die het heeeeeeel misschien op je tenen gemund hebben. Ze kunnen simpelweg niet leven in dat meer omdat er geen mineralen in zitten)
En lekker dat het was! In het zand kun je je juwelen schoonmaken, die had ik niet mee, (ja zeg, ik was op expeditie in camouflagekleuren, dus dan passen juwelen alleen maar in je koffer, of thuis:) )
Er was wel een dame in het gezelschap die me trots haar glimmertjes liet zien, en inderdaad, daar kan geen poetsmiddel tegenop.
Maar goed, er zijn interessantere dingen te melden niet dan?
Tijdens onze zwempauze had Pitah de lunch voorbereid, en dat was klasse! Alles kraakvers, goed van kwaliteit en smaak, thats the way we like it!
Daarna weer verder, komen nog vast te zitten. Gelukkig kan een trucker ons eruit trekken.
Het geval wil dat er in 7 maanden geen regen is gevallen. Tel daarbij op dat het aantal ritten per 4-wd enorm is toegenomen, en dan is de uitkomst als volgt: de tracks(paden) zijn steeds slechter geworden, het zand steeds poederiger, dus het aantal mensen dat daar vast komt te zitten neemt toe.
Ook ongelukken met dodelijke afloop zijn geen uitzonderingen meer.
Een dag na onze trip komt een Japanner om het leven doordat hun auto omslaat tijdens hun rit op Fraser.
Emiel en Claire willen ook graag een 4-wd kopen, en dan op naar Fraser.
note: wij zijn als eersten van de familie op Fraser Island geweest..nanananana! Eindelijk konden wij hén iets vertellen!
Gelukkig heeft Emiel inmiddels 2 boeken over het rijden met een 4-wd, want je moet het niet onderschatten op ruig terrein.
Is het verhaal al een beetje spannend zo?
Snow? Snow-white beaches!
Mensen,mensen wat is het hier toch vreselijk! Geen vorst, geen sneeuw, alleen spierwitte stranden, helder zeewater, grillige rotskusten, dolfijnen, regenboogparkieten, koala`s, kaketoes en kangoeroes. Nou ja, saaier kan het bijna niet. Elke dag wéér die regenboogparkieten.....;)
En dan vergeet ik de temperatuur, het eeuwig lopen op `thongs`,
(teenslippers) het meest favoriete schoeisel hier, de koude drankjes, seafood, sunscreenfactor 30 (heb je echt wel nodig, anders ga je eruit zien als de bacon bij je ontbijt, knapperig bruin, maar ook een beetje taai.)
Ja, het leven is hier zwaar....
We zijn weer terug in Brisbane van onze trip met z`n 2-en, en ik pak de draad weer op bij Stradbroke Island.
Emiel & Claire hadden voor 3 dagen een huis gehuurd waar we met 5 p in konden.
Dus ons hele gezin zal ik maar zeggen. Superweekend gehad!
Het was die dag behoorlijk heet, en eenmaal aangekomen in het huis, zegen we neer op een stoel op het terras.
Ik vraag aan Emiel of de boom die tegenover het huis stond de eucalyptusboom is waar koala`s van eten. Ja, zegt hij, ik geloof zelfs dat er daar één zit.
Warempel, wij dus bijna de rest v.d dag gefascineerd naar een slapende koala zitten turen.
Nee hoor, ik neem mijn woorden over de koala (deels) terug: deze werd echt aktief! Ik heb zelfs een filmpje waarin hij klimt, eet, bungelt aan een tak, en vervolgens weer een plekje zoekt om te slapen.
Zo leuk! Ik snap wel dat Friese koeien veel spannender zijn, maar die worden dus voorlopig niet met uitroeien bedreigd hè!
s`middags ook nog gewandeld op zo`n prachtig strand, en s`avonds een BBQ op het terras van het huis. Wat een straf, wat een straf.
Volgende dag gewandeld langs de Gorge, en dolfijnen, roggen, haaien, schildpadden, het kwam zomaar allemaal voorbij zwemmen.
In de loop van die dagen hebben we afsluitend gezwommen in het Brown lake, bruin water door de tea-treebomen. Zo lekker, en maf dat zwemmen in bruin water zo gaaf kan zijn!
Er is een mooi Aboriginalverhaal over, maar dan wordt het allemaal wel erg lang.
En ik moet ons lonesome avontuur ook nog vertellen!
See you next time,
Merry Christmas allemaal!