Dubreca en Momo`s trouwdag
13 feb. 2011
🇬🇳
vanuit Guinea
Op de maandag na het eerste weekend gaan we op weg naar Dubreca, een muzikantendorp. Het bleek een monstertocht te
worden van vele uren. Eerst uren file (overal ter wereld komt dat fenomeen op ons pad) in een afgeladen busje, (lekker knus)
Dan een militair roadblock waarbij onmiddellijk gezien is dat er blanken in bus en auto zitten...dus dat betekent betalen.
Na heel veel heen en weer gedebatteer (ongeveer een uur) lukt het Keita om toch zonder betaling toestemming te krijgen door te rijden.
In het stikdonker komen we aan op onze overnachtingsplek. Niemand aanwezig om het gebouw te openen.
Gounta(monsieur Jetta!)en Keita gaan op pad voor een alternatief, ondertussen worden wij voor het eerst door muggen belaagd.
(klamboe en Deet zij nu wel nodig)
Er wordt een alternatief gevonden en we gaan iets verderop slapen.
(.....niet echt een ideaal logeerplekje....maar ik sluit me letterlijk en figuurlijk af onder mijn pareo en slaap)
De volgende ochtend ben ik de eerste die ingepakt en wel weer buiten zit. Kan ik ondertussen een voetbaltraining meemaken
en opschrijven wat we zoal beleven.
Dan komt Keita melden dat er ontbijt klaar staat op het adres waar we de vorige avond tevergeefs voor hebben gestaan.
Samen met Alette en Katja-Lisa loop ik daarheen, ondertussen genietend van de mooie omgeving. Bondabon heet het.
We komen op een luxe terrein waarvan blijkt dat het een soort partycentrum is.
Prachtig! We kunnen er zwemmen in een bergbeek, ook wordt er direct gebruik gemaakt van de platte stenen om de was
te doen. Anja verloochent haar roots niet en slaat haar wasgoed op de stenen schoon!
Daar hebben we verschillende workshops enzowaar komteen 'tv-ploeg' langs die ons filmt en sommigen van ons worden geinterviewd.
Het is er heerlijk en we zitten weer eens op stoelen haha.
Daniëlle gaat de dreads van Keita daar voorzien van frisse blonde accenten. Zodra de Guinese jongens daar lucht van krijgen
willen ze ook. En zo komt het dat er nu diverse zwarte jongens met blonde (of oranje..)accenten rondlopen.
Maou (dansleraar) wil zelfs helemaal blond, maar dat lukt pas bij de 2e poging.
Even2 dagen terug...Keita komt vertellen dat we voor 3 dagen naar Dubreca gaan en dat alles moet worden ingepakt.
Jeeeee, maar daar hebben we helemaal geen zin in! De tenten ook afbreken? Ja! Nee hè...tssss.
De bagage die niet mee hoeft zal worden opgeslagen in een huis verderop, zodat het niet gejat kan worden.
Naarmate ons verblijf in Guinee vorderde kwamen er van steeds meer mensen signalen dat het eiland zo fijn was dat we
er eigenlijk niet weg wilden. Zelfs de stadsjongens uit Conakry vinden het steeds fijner op het eiland.
Conakryvind iktrouwens echt een smerige stad. De drukte kan ik niet goed velen, evenals de stank op sommige plekken.
Het voortdurend claxonerende verkeer, ik wil maar één ding: weg! In de boot naar Kassa!
De suggestie om naar de Medina(giga markt) te gaan met z`n allen, wordt door mij in ieder geval niet met enthousiasme ontvangen.
Lappen stof waar ik Afrikaanse kleding van wilde laten maken laat ik toch aan me voorbij gaan.
'Je moet het gezien hebben' gaat voor mij niet op. Ik visualiseer hetwel...
Tijdens de trip naar Dubreca komen we er namelijk langs, dus ik weet wat me te wachten staat.
Bloedhitte, stof, stank,afdingen, opdringerige kooplieden, zakkenrollers, drukte. Mij niet gezien.
De anderen zullen er heen gaan wanneer Jetta, Anja en ik weer naar Holland terug zijn. Zij blijven namelijk nog 2 weken.
Ondertussen heb ik toch een paar lappen stof kunnen scoren, de echte Guinese Indigo en een gekregen lap van Gounta`s lieve moeder.
Wij dachten nog een dag extra in Bondabon (Dubreca) te blijven, maargaan woensdag al terug,
want Momo trouwt met Judith in Conakry, en het bruidspaar heeft nog geen auto.
Of Keita hen wil rijden of zoiets. En wij zijn dus ook uitgenodigd.
Op mij komt het over alsof de trouwerij pas diezelfde ochtend is bedacht, maar dat heb ik mis! Weken voorbereiding gaan eraan vooraf.
Momo woont met Judith al lang in Amsterdam, maar nu trouwen ze in Guineemet zijn familie erbij.
Huilende Momo zussen, prachtig geklede dames, prevelende imams en wij als gasten eten van schalen couscous met kip etc.
Dan de doundounba, het grote feest op het plein in Conakry vlak bij de vissershaven.
Doundounba is een soort familiefeest, dorpsfeest en/of trouwfeest waarbij een groep djembe/doundounspelers zijn uitgenodigd om te komen
spelen. Tijdens het spelen gaan de gasten één voor één los en dansen met een hoofdletter D.
Enorm meeslepend, en achter onze stoelen komen steeds meer locals staan. Ook zij mogen mee dansen als ze willen.
Het is wel de bedoeling dat er geld gegeven wordt wanneer een muzikant langskomt met de pet.
Kinderen frunniken ondertussen aan ons haar. Wat een raar haar, hoor je ze bijna denken.
Na het feestweer in de piroques...weg van de stad, op naar Kassa!
Reacties
Reacties
14 feb. 2011, 11:25
Wat een avontuur!
Heerlijk om te lezen..
Wel blij dat je weer veilig thuis bent.....
02 mrt. 2011, 20:54
Het was gewoon GEWELDIG.!!!!!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!