2 dingo`s gezien, 1 levende op Fraser en 1 dode op de weg terug.

Ze zijn hier blij als er eentje dood is, voor ons blijft het een rot gezicht.

Op de terugweg naar de camping in Tewantin zien we ook nog wat kangoeroes, wat toch telkens een aparte belevenis is.

Het regent dan ook en Pitah raakt er zeer opgewekt van, alleen is hij bang dat het juist niet op Fraser Island valt...en dat is de plek waar hij bakken met water wil hebben.

We hopen met hem mee. Trouwens, die plek waar wij zaten, dus naast de 'droivah' was de beste, we zagen werkelijk elke ‘bump' aankomen, de ramen werden gewist voor helder zicht en dat terwijl de zijramen toch wel aardig troebel werden zo nu en dan.

Anyway, dat was Fraser in één dag, het gevoel was echter alsof het er 3 waren, zoveel indrukken.

Dus terug op de brave, geordende camping zijn we zeer voldaan.

14 dec.

Goed, we gaan nu dus op weg naar Noosa Northshore, onderdeel van het Great Sandy National Park of Queensland.

Met dezelfde ferry naar de overkant v.d Noosa River, en we babbelen wat met Bill, de big fat ferryman die telkens wanneer we hem zien zijn geld aan het tellen is.

6 dollar heen, 6 terug, one way only

We vertellen hem dat we willen kamperen waar het wildlife rond je tent of camper komt scharrelen. Hij zegt ons de volgende aan het strand te nemen, die is veel beter. De dame aan de info-desk die we net 5 minuten daarvoor vroegen of daar bij het strand ook wildlife is , ontkende dat.

'Just sand' zei ze.

Dat soort dingen overkomt ons vaker, je wordt naar iemand gestuurd die het zou moeten weten, die vertelt dan ook met overtuiging hoe het zit, maar het tegendeel blijkt meerdere malen waar...'go back to school' denken wij dan.

Noosa Northshore Beachfrontcamping

Die camping staat maar in enkele reisgidsen, en niet op gewone toeristenkaarten. De eigenaar blijkt daar trots op te zijn, het zijn voornamelijk locals die daar komen , elektriciteit is schaars, maar natuur, zee, wildlife...dat is er volop!

Echt puur genieten, en dan bedoel ik PUUR!

We lopen eerst een rondje om een plek te zoeken, nummers of afgebakende, gemaaide grasperkjes vind je hier -hiephoi- niet.

Geen verlichting ook, wel goed sanitair-hiephoi2- en een klein winkeltje bij de receptie.

We krijgen een déjà-vu m.b.t onze kampeervakanties aan de Bretonse kust.

Toen de jongens nog jongetjes waren, de hond nog leefde, en we met een Volvo amazone en klassieke Belgische caravan volgepropt naar onze duincamping in Fréhel reden.

Het gevoel van vrijheid.

Enkele verschillen: het weer is hier beter, in Bretagne alleen zeemeeuwen, maar hier.......echt, ik kom woorden tekort.

Hoe heet dat tegenwoordig ook alweer...'flabbergasted' of iets in die richting.

We staan onder een paar bomen te kijken naar een plekje, en binnen enkele minuten komt een kookaburra (lachvogel) aangevlogen, zit op nauwelijks een meter afstand nieuwsgierig naar ons te kijken....aaaargh, camera ligt in de bus.

Nou ja, misschien krijg ik nog een kans.

Er komt een vrouw aangelopen die ons adviseert om daar niet te gaan staan, want s`avonds word je er opgegeten door de muggen.

Hm, weer zo`n advies waarvan ik ondertussen denk 'jaja, `t zal wel'

Ik wil toch wel graag wat schaduw.

Vervolgens lopen we wat verder en kiezen toch een plek, waarbij je (echt hoor, jullie moeten me geloven dat ik geen jaloezie op wil wekken!)

zo`n plek waarbij je de zonsopgang in de Laguna Bay (Koraalzee) al kan zien als je net je ogen open doet, het ruisen van de zee hoort, je zijdeur openschuift en de kangoeroes al ziet grazen. De regenboogparkieten en kaketoes, de zee-arend, de guannas(varanen) ze komen allemaal langs.

Echt waar, net als je denkt dat je droomt word je wakker geschreeuwd door grote zwarte kraaien: wraaaagh,wraagh,wraaagh!!...een metalband zou er jaloers op worden.

We raken opgewonden als we op die plek roohpooh zien, oftewel kangoeroepoep! Yeah....keutels all over the place!

En ook een boom, een soort grove den die de nodige schaduw biedt.

Dus we staan daar als god in Frankrijk za`k maar zeggen, maar dan iets verderop...

Dus hoppa, stoeltjes uitklappen, koud drankje erbij, en kijken, ruiken, voelen, proeven.

Helemaal goed, niks meer aan doen.

Vasthouden dat gevoel.

Een joekel van een varaan komt even langs lopen. Doet niks. Tongetje proeft links en rechts of er misschien een lekkere dikke sprinkhaan zit te suffen, als hapje tussendoor.

Stukje zwemmen, -ik ook, jawel- schelpen zoeken, praatje maken met de local buuf, die me vertelt dat het uitzicht rechts van het schiereiland Hastingstreet van Noosa Heads is, de drukste straat daar. Gelukkig ver genoeg verstopt om ook maar iets te horen van de drukte daar.

Wij op steenworp afstand midden in de natuur. (en stiekem ben ik toch wel blij dat het niet helemaal eenzaam en verlaten is in dat gebied)

De eerste nacht daar durfde ik de tocht naar de toiletten niet aan, met een blaas op springen wacht ik tot het rode licht van de zonsopgang de wereld verlicht.

Ik loop wat voorzichtig nog door en kijk naar de zee. Daar bovenop het duin grazen wat kangoeroes, en terwijl ik dichterbij kom richt het grote mannetje zich op en kijkt naar mij.

Het rode zonlicht op de achtergrond. Adem ingehouden, geen camera bij me, beeld staat op netvlies gebrand. Thanks fellah!

Wat een start van de dag.

Naarmate het lichter wordt komen ze in grote getale, lorikeets, kaketoes, kangoeroes. Een kangoeroevrouwtje eet een stukje brood uit mijn hand, zo dichtbij en in het wild nog wel!

Het mannetje let wel op wat er allemaal gebeurd, waakzaam en stoer is hij.

Joop loopt erheen en maakt foto`s. Dan komt het mannetje met grote sprongen op hem af, en vlak voor Joop gaat hij rechtop staan, een gedrag van dominantie.

Een moment van oeps....ff uitkijken nu, want de klauwen die ze hebben zijn niet misselijk. Ze kunnen je er helemaal mee open halen.

Maar goed, hij ziet in Joop kennelijk geen bedreiging voor zijn positie als leider van de groep, dus gaat hij weer verder grazen.

Pffffff. Ik zag toch even de opengeklauwde Australiër voor me die onlangs door een mannetje het ziekenhuis in is geschopt (letterlijk en figuurlijk)

Eigenlijk moet je dus niet voeren, een vrouw die daar al 10 jaar komt verteld later dat je daardoor de afstand steeds kleiner maakt, en dat is niet goed. Dan gaan er ongelukken gebeuren.

Nee, nou, ja natuurlijk, ik begrijp het volkomen.

Neemt niet weg dat ik dus wel een stukje brood gaf, het vreselijk leuk vond, en er ook nog mee op de foto sta! Getver, stomme toeristen.....

(de locals begonnen er trouwens zelf mee, anders was ik nooit op dat idee gekomen, maar neem me voor me in te houden en ze als WILDE dieren te blijven zien.)

Ik ga meteen de volgende ochtend de fout in door met een broodje te wapperen bij een groep lorikeets. Eentje landt op mijn arm en begint te eten, gevolgde door nog 2 anderen. Zo leuk!

Maar er komen er meer aangevlogen, er landt er spontaan één op Joop zijn hoofd die foto`s aan het maken is, en ik zet die 3 op een boomstam met broodje en al.

3 parkieten op je arm is nog wel leuk, maar 20 niet. Ze houden zich namelijk in balans door hun klauwtjes bijna door je huid heen te knijpen.

Maar een leuk gezicht dat het is! (en weer zo`n 'shame moment' ....)

Hier blijven we enkele dagen.

Elke dag hetzelfde fenomenale uitzicht met dito wildlife.

In de bus hebben we 3 boeken over birds, wildlife in en om Brisbane, en wild places in en om Brisbane.

Onze conclusie is: je hoeft geen duizenden km af te leggen om het mooiste van het mooiste tegen te komen.

Op de ochtend van 16 dec zie ik ineens enkele zwarte vogels overvliegen.

In eerste instantie denk ik dat het kraaien zijn, maar ze vliegen anders, statiger met lange vleugelslagen.

Even later komen er meer overvliegen en ik zie lichtgele plekjes naast hun kop en onder de staart.

Boek erbij. Blijkt de Yellowtailed Black cockatoo te zijn, zie je niet vaak.

En er is een Aboriginalverhaal over.

Wanneer de Yellowtailed Black cockatoos overvliegen komt er binnen 3 dagen veel regen.

Dus mensen hier die dat wisten dachten meteen: 'Go away!'

De Aboriginals krijgen gelijk, maar dan zijn wij al weer op weg naar Mooloolaba, voor een bezoek aan Underwaterworld.

Maar eerst lukt het me nog om heel vroeg in de ochtend de Yellowtailed Black Cockatoo op de foto te zetten! Ik ben trots.

Die zitten in de pocket.