Nooit gedacht dat 2 weken vertoeven in en rond de stad Porto niet zou gaan vervelen.
Nou, dat deed het dus niet. Geen meter gezeild, geen minuut verveeld.
Samen met mijn lief (hij zeilde, ik vloog) doorgebracht op onze zeilboot de Firecrest in de marina haven van Leixoes (niet uit te spreken!) ongeveer 4 km vanaf Porto in de wijk Leca da Palmeira en
ten noorden van de monding van de rio Douro, een pracht van een rivier, begint in de Atlantische oceaan, en eindigt ergens in Spanje.
Het gevecht tegen het water speelt de inwoners van Porto en omgeving regelmatig parten, maar voor ons ligt hij er kalm en uitnodigend bij.
Voor mijn vertrek naar Portugal is het weer in Nederland niet normaal lekker, en weeronline voorspelde niet veel goeds voor P in de tijd dat ik daar zou zijn...potverdrie, toch weer wat warme
kleren inpakken.
Maar dat viel even mee zeg! Met regelmaat komen er wolkenvelden over of langs, en wij zitten maar in de zon. Gewoon genieten van heerlijk luieren, samen zijn, wat wandelen, lezen, eten en drinken
(uiteraard port, vinho verde etc) Niets moet, alles mag, dat soort vakantie.
Tja, en dan na een paar dagen met de bus naar Porto. De stad waarop we allebei verliefd zijn geworden. Gebouwd tegen de helling van de Rio Douro -veel klimmen dus- ligt een relaxte stad met oude
straatjes, prachtige gebouwen, leuke winkeltjes, terrasjes etc.
Een prachtig bruggenstelsel verbindt de oevers met elkaar. Aan de overkant liggen de Portkelders van Ferreira, Calem, Sandeman (van die cape ja) Offley, etc. De kelders kun je bezoeken, maar is
zo`n commercieel trucje dat we het voor gezien houden. Proeven en kopen de port wel ergens anders. (is wel verdraaid lekker trouwens)
Eten aan de Douro is een belevenis, zelden zo`n mooie eetlokatie ervaren.Opvallend is het achterwege blijven van privéboten op de rivier. We vragen ons af hoe dat komt. Zelf hebben we nog even het
snode plan om erheen te varen maar zien er vanaf omdat je nergens aan mag leggen.
We bezoeken de stad meerdere malen en hebben daar zeker 3 kwartier rijden met de bus voor over.
Zelfs de Yellow (toeristen) bus slaan we niet over. En dat bevalt nog ook. (vooroordeel aan diggelen)Hoog bovenin de bus maken we 2 ritten in 2 dagen, en ja, dit kunnen we echt niet belopen
allemaal.
Portugal mag dan economisch gezien op zijn gat liggen, vroeger was alles beter....het koloniale tijdperk heeft ze geen windeieren gelegd. (de voormalige kolonies achterlatend met lege doppen, maar
goed, ze wisten toen kennelijk niet beter....) Wat achterbleef zijn juweeltjes van bouwwerken, waarvan het station er één is.
Behalve de cultuur hebben we het languit liggen in de zon ook niet geschuwd, sterker , er enorm van genoten.
Samen op vrijdag de 13e terug gevlogen , de boot in een goede haven achter gelaten.
Over bijna 4 weken gaan we weer op weg naar Schiphol. Niet om te vertrekken, maar om op te halen! Emiel en Claire komen over uit Australië en Claire gaat Holland leren kennen.
Haring met uitjes, tulpen, klompen, Zaanse Schans, Amsterdamse grachten, IJsselmeer, Hoorn, Volendam, alles zal langskomen.
En dan gaan we weer naar Schiphol, wegbrengen.. en lief er achteraan , weer naar de boot om af te zakken naar de Algarve. Ik wacht, werk en vlieg weer uit zodra de kans zich voordoet. :-))
Ondertussen duimen voor een supermooie zomer in eigen land!
Iedere nacht vechten roedels honden op het eiland hun ongenoegennaar elkaar uit.
Dat gaat gepaard met veel heftig geblaf waarbij de lokatie wisselt van strand, het terrein van onze buren
of soms dwars door ons tentenkamp heen.
Eenmaal stortte zich een hond rakelings langs één van mijn scheerlijntjes, waardoor deze na trilde als een gitaarsnaar.
Vaak wakker dus.
Overdag zagen we ze niet.....op eentje na:
Amsterdam!
Amsterdam?
Ja Amsterdam.
De zandzakken sjouwende jongens hadden op hun weg een pup gevonden en meegenomen naar ons Malangni kamp.
Een schatje, maar ja, ergens op het eiland moest toch zijnmoeder rond lopen.
Dus we wilden ons er eigenlijk niet zo mee bezig houden...
Maar hij voelde zichrazendsnel thuis bij ons, zoals ook een haan en een paar kippetjes zich lekker thuis voelden.
Ondertussen zijn wij Nederlandersals een blok gevallen voor het grappige viervoetertje.
We noemen hem Amsterdam (zoals Fransen het woord Amsterdam uitspreken, dus met charmante tongval)
Overdag huppelt hij op ons terrein rond en krijgt heel wat aandacht.
Afrikanen hebben over het algemeen niet zoveel met (huis)dieren...toen Keita tijdenshet eerste kringgesprek uitlegdewaarom Rien niet met ons meegekomen was (vanwege weggelopen poes Mies) spraken hun gezichten boekdelen.
Rien heeft volgend jaar echt nog wel wat uit te leggen ;)
Maar Amsterdam vinden ze toch wel grappig. De buren niet, een man schopte hem zijn terrein af, waarop Amsterdam piependweg rende.
Ik zeg nog: ' Maar dat is Amsterdam hoor'! (ik hoor het mezelf zeggen en denk: zonnesteek..)
Een buurjongen tegen wie ik zei dat dat hondje heel erg 'gentil' was, wilde dat wel aan nemen en lachtte zo waar om de kapriolenvan het beestje.
Enfin, Amsterdam huist nu in Conakry bij Saffi en Nathalie.
Het is een assertief hondje, dus kanvast een uitstekende waakhond worden!
Afval
Afrika en afval....een bijzondere combi. Overal wordt afval gewoon gedumpt waar het uitkomt. Dus hebje wat gegeten of gedronken, dan laatje plastic, schillen of wat dan ook, gewoon vallen waarje op dat moment staat.
Of je `grwrrt` kwat het uit.
Op het strand, in de stad, op straat, maakt niet uit.
Maar wij dus mooi niet. Wij doen het in zakken. Dat die zakken later aan de rand van duin en strand op een grote hoopkomen te liggen waar geiten, vogels en honden vrij spel hebben, wat er dan uiteindelijk van over blijft wordt op een bepaald momentter plekke verbrandt...
Ons kamp blijft dus redelijk netjes, want we wijzen de jongens er ook op.
(' Zeikerds' zullen ze vast weleens gedacht hebben...daar konden ze trouwens zelf ook wat
van...bijna elke boom hebben ze wel besprenkeld)
Djolé
In plaats van een doundounba in de stad willen we graag ons afsluitende feest op het eiland houden. Iedereen enthousiast!
Nu Keita nog ompraten, want doundounba is het feest bij uitstek, zoals dat ging op Momo`s trouwdag.
Keita vind het meteen goed, hij zegt: ' Het enige dat ik wil is dat jullie blij zijn'. Kijk, dat horen we graag!
Dus wordt het djolé, en zo introduceren wij meteen Project Malangni op Kassa.
s`middags tijdens de voorbereidingen vanhet feest, komen enkele notabelen van het dorp
langs.
Goed, er wordt 60 liter palmwijn ingeslagen (de -volgens Anja- naar maagzuur smakende favoriete drank van de Guinese boys)frisdrank en dan gaan we Malangni (= Samenkomen) versieren.
Ballonnen, waxinelichtjes in opengeknipte waterzakjes met zand. (Ook weer zoiets waarbij de Afrikanen keken alsof zewater zagen branden....wij knipten de gebruikte zakjes open, deden daar zand in en zetten ze langs de paden.
Later brandden daar lichtjes in en dat zag er zo fraai en romantisch uit!
Aha, dus dat was de bedoeling!
Er worden stoelen gehuurd, en mensen uitgenodigd (tamtam!)
De muziek is weer top, er wordt door de leerlingen van de plaatselijke dansschool
(van klein tot groot) uitbundig gedanst, iedereen gaat los!
Mijn motto 'pas de polonaise' sloeg op eventuele romantische avonturen, maar nu was de polonaise met Maou vooropecht wel aan mij besteed!
Afrikaanse polonaise: niet met de armen op de schouders en gewoon vooruit blijven lopen, maar met Afrikaanse danspasjesin tropische warmte, onder de palmen, begeleid met de opzwepende djembehs...nou, dan wil je wel hoor!
Later die nacht nogal waakzaam geweest vanwege 'gescharrel'bij mijn tent - bijna weer polonaise-of eigenlijk bijna malaise, maarook dat liep allemaal goed af.
Slaap halen we thuis wel in.
Politiek:
De bevolking is voor een groot deel zeer te spreken over de nieuwe president Alpha Condé,eind 2010 democratisch gekozen.
Sommigenlopen rond in kleding met daarop zijn portret, en de tekst : samen op weg naar een beter Guinee. (kort samengevat)
Een soort Balkenende kreet, maar dan anders...en als deze Alpha nietdoor een gefrustreerde legerofficier of opponent door zijn hoofd geschoten
zalworden, dan kan de vooruitgang in Guinee zich ook ten gunste van het volk ontwikkelen. Let`s hope!
Op zijn minst wens ik de gehele bevolking een goede riolering, goede watervoorziening en en goede gezondheidszorg.
En hoop ook dat het niet door teveelvooruitgang zijn puurheid zal verliezen.
Vliegveld Conakry (G`bessia airport)
Dat we djolé op Kassa vierden betekende ook dat we nog maareenmaal - piroque in piroque uit-naar Conakry moesten varen, watvoor Jetta en mij een lichte zucht van verlichting ontlokte.
Afscheid genomen van Lizzl, André, Aletta, Danielle, zij blijven nog 2 weken. Wat was het leuk met elkaar!
Nog wat 'dingetjes' uitgedeeld aanonze jongens.
De laatsteavond eten we geroosterde kip met patat ende laatste urenverblijven we bij Nathalie en Saffi,in afwachting van Keita die ons naar het vliegveld brengt.
Beetje hangen, beetje liggen, beetje wachten.
Alleen Anja is nog op expeditie door de stad met security Mo.
Dan is het moment daar, het Guinese geld wordtuitgedeeld (is verboden om mee te nemen)
Later thuis ontdek iknog een smoezelig, verfrommeldbiljet van 500 guinese francsonderin een tas.
Grappig souvenir en Guinee zal er niet failliet door gaan.
Na het afscheid nemen op het vliegveld checken we in en gaan op weg naar de gate.
Ik zie 2 deuren met mannetje/vrouwtje symbolen erop....toiletten!
Woehaaaaaaaaaaaa, het blijken echte te zijn, waarbij jeje troep weg kan laten spoelen!
Woehaaaaaaaaaaaa, ook wastafels met een stuk zeep, enkranen die helder water laten stromen!
Terwijl wij de workshops volgen of uitstapjes maken wordt er op ons terrein volop gebouwd.
Steeds meer zandbergjes ontstaan er, zelfs de tent van Alette wordt ingebouwd...
De uitgegraven waterput die bij onze aankomst gewoon een diep gat in de grond was,wordt keurig afgebouwd zodat hij niet dicht kan slibbenwanneer de regentijd aanbreekt.
De fundering van het eerste traditionele huis wordt gelegd, de wc wordt afgemaakt en zo ontstaat langzaamaan een beeld van hoe het eruit zal komen te zien.
En dat wordt heel goed! Wanneer het eerste huis klaar zal zijn, kan er iemand in gaan wonen, zodat het terrein een controleur heeftwanneer ook Keita straks in maart weer terug is in Nederland.
Tot die tijd moet er nog veel gebeuren.
Er is druk uitgeoefend op Keita door de 'autoriteiten' omdat ze willen zien dat er ontwikkeling gaande is. Er zijn namelijk kapers op de kustdie ons paradijsje graag over willen nemen...
'Onze' jongens uit Conakry lopen dagen te sjouwen met stenen en/of zware zandzakken op hun hoofd, blootsvoets, en die zandzakkenvullen ze zelf weer ongeveer een kilometer verderop....respect voor zoveel lichamelijke arbeid. Helemaal bij een temperatuur van ver boven de
30 graden.
Ze zijn s `avonds dan ook bekaf en ondergaan graag de door ons gegeven aandacht en verzorging van wondjes, zere schouders, etc.
Op een dag is het geld voor cement op en lappen we allemaal bij voor een nieuwe aanschaf.
Zo worden ook wij een beetje mede-eigenaar en sponsor.
Wanneer we na enkele dagen weg geweest te zijn naar Dubreca terugkomen applaudiseren we voor het vele werk dat in die tijd is verricht.
Ik ben heel benieuwd wat er de komende tijd aan resultaat wordt geboekt,
en ik hoop oprecht dat deze toekomstige culturele vrijhaven op het eiland Kassa voor de kust van Conakry, Guinee, een maagdelijke ontmoetingsplaats zal
worden voor muzikanten, kunstenaars, natuurliefhebbers, familieen (zoals wij) vrienden van Djembe Keita uit Nederland en Afrika!
Voor mij waren het 2 bijzondere weken met zo nu en dan/best vaakhet echte expeditiegevoel. De band binnen de groep was top, maar ik ben ook blij dat ik met al mijn 'bezittingen' in mijn tas weer op
het vliegtuig richting Nederland kon gaan. Je moet er soms echt wel wakker blijven! :)
Mijn tent is op Kassa gebleven, (de meeste tenten trouwens) dan kan daar nog fijn gebruik van gemaakt worden.
Ik ben weer veilig thuis en heb veel om op terug te kijken!
au revoir!
Conny
p.s
En dan word je dus voor allerlei enge dingen gewaarschuwd die je in Afrika kan oplopen, maar dan ziek worden in Nederland doordat een soort griepvirus je in de tang heeft. Lekker dan!
'Foté foté foté!' .....kinderen roepen het heel vaak wanneer ze ons zien lopen.Naar elkaar en naar ons. ....Blanke, blanke blanke.
Na korte tijd beantwoorden we dat met: Hey foré foré foré ...zwarte zwarte zwarte. Dan lachen ze hun tanden bloot en komen handjes geven.
Sommigen hebben nog nooit een blanke gezien en schrikken als je naar ze zwaait. Maar dat duurt niet lang, zo eng zijn we nu ook weer niet :)
Als de inwoners naar school zijn geweest spreken ze behalve Sousou ook Frans.
Alle jongens die ons begeleiden spreken Frans en kunnen schrijven.
Met bijna iedereen maak ik een praatje over hun plannen, wat ze studeren (bijna allemaal zeggen ze : marketing) en wat hun dromen zijn. Mijn Frans laadt lekker
op zo.
Sommigen zien Keita als het grote voorbeeld: Hij is rijk (in hun ogen zijn we dat allemaal)
Dus willen ze zich verbeteren als muzikant of danser om zo eventueel met een gezelschap op tournee te kunnen naar Europa.
Anderen weten ook wel dat veel Afrikanen die al in Europa leven niet gelukkig zijn, maar vaak depressief. Ja wat wil je ook, het verschil is inmens groot.
En zo leer ik het groepje op de grond slapende zwarte jongemannen van de eerste nacht stuk voor stuk bij naam, leeftijden gedrag.
Zij zijn speciaal uit de stad Conakry geselecteerd om onze helpers, muzikanten en bouwvakkers tegelijk te mogen zijn, en nemen hun taak serieus.
Galant worden we in de piroques (soort kajaks met buitenb.motor) geholpen, tassen worden gedragen, en er wordt gelet op gespuis in onze buurt.
Wanneer we eten over hebben (ik ga bewust minder eten om meer over te houden, kan ook geen kwaad ;) vliegen ze er op af, en eten gehurkt met de handen de schalen
leeg tot de laatste rijstkorrel....
net een groepje jonge honden om een etensbak. Ook dat beeld staat op mijn netvlies gebrand.
Wanneer tijdens de djembe-en dansworkshops de eerste drumbeatsover het eilandworden verspreid komen er steeds meer bewoners op af.
Vrouwen en meisjes dragen schalen met bananen, sinasappelenof andere koopwaar op hun hoofd. We maken er grif gebruik van.
Dat gaat als een lopend vuurtje (tam tam!) dus er komen er steeds meer.
Sommige meisjes doen stiekem op de achtergrond mee met de danslessen. Ik kan dat mooi bekijken, want het dansen in mul zand trekken mijn ledematen
niet.
En dan zie je echt wel bij wie dat dansen in het bloed zit!
Elke ochtend beginnen wij vrouwen de dag met zwemmen in het fijnste zwembad ooit gezien,
tussen de rotsen is de zee rustig en de temperatuur van het water is heerlijk.
Het voelt hetzelfde als douchen. Verkwikkend.
Daarna doen we (nou ja, ik doe een poging) yoga op het strand. En daarna kloppen we bij elkaar de nieren wakker,wat voor Jetta aanleiding is tot de legendarische uitspraak: 'Als jij mijn
chakra`s open gooit, klop ik je nieren wakker'
Zo hebben we nog wel meer hilarische opmerkingen die van tijd tot tijd langs komen.
Gelukkig valt er veel te lachen in deze groep lieve, creatieve, relaxtemensen.
We gaan door de verkeerschaos naar het huis van Saffi en Nathalie, de zussen van Keita, en worden als familie verwelkomd. Met name Saffi zal ons de komende dagen op het eiland van heerlijke
maaltijden voorzien. Keita is trouwens hun achternaam, en onze Keita heet eigenlijk Aboubacar Keita, maar dat is voor Hollanders te ingewikkeld, vandaar de naam Keita.
We zijn met Keita mee gekomen, dus zijn we ook familie, simpel zat. Na het stallen van bagage gaan Anja en ik met 'security' Mohammed naar de markt. Eerst euro`s laten wisselen. Tjonge jonge, voor
50 euro krijg je een pak Guinese francs dat lijkt op de uitmuntende dagopbrengst van een Amsterdamse haringkar.
Oja, de markt. Mohammed loopt als Speedy Gonzales met aan iedere arm een blonde blanke vrouw en geeft me bijna opdracht om te fotograferen. Hij kent iedere verkoper en dat scheelt, want dan willen
ze wel op de foto. Het kost me bakken energie met die hitte en gebrek aan slaap, maar het is ook spannend. Op een moment krijg ik een schaal met vis op mijn hoofd gezet...de druppende staarten
hangen voor mijn ogenen de marktkooplieden hebben nu reden genoeg om hard te lachen.
Daarna heerlijk Afrikaans eten in een restaurantje en dan op weg naar de haven om de oversteek naar Kassa te maken. In een piroque (soort kajak met bb motor)gaat dus alles mee: bagage, proviand,
kippen, mensen, trommels, zakken cement, de hele mikmak.
Maar zomaar vertrekken is er niet bij, eerst moet er onderhandeld worden met de schipper over de prijs, en dat gaat vaak met veel misbaar gepaard.
Want blanke mensen hebben geld, en dus gaat de prijs omhoog.
Op de bodem ligt water, en als iemand ziet dat ik daarnaar kijk wordt er gezegd dat dat heel normaal is, en dat er soms gehoosd moet worden. Okee dan! ..
En zo komen we na een spannend tochtjevan ongeveer20 minuten aan op bounty eiland Kassa en lopen naar ons Malangni kamp. Een oasemet palmbomen, rotsstenen, 2 waterputten, een zandbak als
'lesruimte' omzoomdmet boomstammen als banken. Een schuurtje, 2 picknicktafels gemaakt van takken en palmbladeren, een 'doucheruimte' zonder douche maar wel met privacy, en een toiletruimte (waar
nog geen toilet is)
En dat alles gemaakt van wat de natuur te bieden heeft.
Een heel heel heel bijzondere ervaring rijker kan ik -inmiddels thuis op de bank - het verhaal uitwerken.
Na een best wel lange reis komen we midden in de nacht aan op het vliegveld van Conakry, Guinee. Zowel de Thalys van Amsterdam naar Parijs, de taxibusjes bij het Gare de Nord, als de vluchten
Parijs-Casablanca en Casablanca-Conakry, de hele reis liep op rolletjes.
Nou ja...niet helemaal. We missen één persoon. Rien zijn kat Mies(ère) zorgt ervoor dat ze net op het -voor haar juiste- moment zoek raakt op het logeeradres. En dat is nou toevallig bij de dochter
van Alette, die ook mee gaat en nogal van slag op A`dam Centraal aankomt. Rien weet inmiddels dat Mies weg is en zegt resoluut: 'Dan vertrek ik niet'.
Dus dat begon wel raar. De commentaren wisselden elkaar af met 'stomme kat' 'wat een Miesère', 'hij had het eigenlijk niet moeten weten dat ze weg was' en ' ik zou niet thuisblijven voor een kat'.
Rien wel, dus gaan wij door naar Parijs. Later op de dag blijkt hij Mies gevonden te hebben, maar kan ticket niet omboeken, blabla, we zullen Rien uiteindelijk in Guinee helemaal niet zien. En dat
is heel jammer!
Goed, de heenreis dus:
De warmte nam al toe in het vliegtuig van Casablanca naar Conakry . Om je alvast een beetje te laten wennen aan temp verschillen zetten ze de airco uit als je naar de warmte vliegt, en airco aan op
weg naar de kou.
Goed, vliegveld Conakry.
Warm, donker en met het onmiskenbare geluid van de djembehs op de achtergrond worden we warmbloedig welkom geheten. Op de eerste foto van Anja sta ik al met grote ogen en open mond.
Jawel, blond in donker Afrika. :)
Een groot half uur later, of een klein uurtje, of een paar uurtjes later (dat verschil is in Afrika niet zo groot haha, en dat hebben we geweten) gaan we op weg naar onze eerste slaapplaats.
Het blijkt het huis van de broer van Keita, ergens boven. Inmiddels is het rond 05.00 u.
Onderweg daarheen zag ik vuurtjes langs de kant v.d weg, met mensen ernaast, golfplaten dakjes, verder niets.
Het logeerhuis is luxe voor Afrikaanse begrippen. Er is een badkamer, diverse kamers, een veranda, en er is met leuke kleuren geschilderd. Broer zelf is er niet, slaapt ergens anders.
Alle bagage is inmiddels door onze helpers naar boven gesleept. (hoge trap en heel veel bagage)
Goed, slaapmatje ergens op de grond, beetje wezenloos rondkijken nog. Naast Alette lig ik, een pareo als dekentje, en 'slaap lekker'....
Keita heeft honger en gaat dus ergens met Daniëlle eten. Vaste etenstijden zijn er bijna niet, men eet als de maag knort.
Zowaar slaap ik wat.
En dan na het opstaan loop ik als eerste een beetje rond. Zachtjes want iedereen slaapt. Eerst maar eens plassen. Er is een wc, één van de laatste die ik voorlopig tegen zal komen :)
Ik kijk door een raster naar buiten en zie de eerste aanblik van golfplaten daken, verstevigd met autobanden en doeken. Daar bovenop dikke lagen stof.
Vrouwen die de straat vegen in kleurrijke kledij. Ik denk met mijn Hollandse hoofd nog: waar moet je dat stof dan heen vegen? Het ligt overal!
Dan voorzichtig een loopje door het huis.
Oh, daar ligt Jetta, en daar Anja, oh, en daar dan? Deur open en dan komt de shock: Bij elkaar op de kale grond liggen verschillende donkere mensen tegen elkaar aan en slapen! Slapen gewoon alsof
ze net als Mr.Bean uit de lucht zijn komen vallen. Ik durf niet langer te kijken en sluip achteruit terug naar mijn matje....flabberdeflabbergasted.
Deze indruk zal ik never nooit meer vergeten.
Later meer.
update 1: Zo langzamerhand wordt iedereen wakker. Goedemorgen! Even douchen....uhm, juist ja, kraan open, beetje water. Er hangt een douchekop, maar ja, waar komt het water dan vandaan? Uit een bak
water op de grond. Huh? Slaan we over.
Firma Action: Dankdankdank voor het pak vochtige washandjes, wat een uitkomst.
We gaan ontbijten! Heerlijk vers stokbrood, gekookte eieren, koffie, thee, sardientjes, en dat allemaal met stijlvol aardewerk serviesgoed , bestek e.d. Weer verbazing. (van mijn kant)
De groep slapende jongemannen blijken onze vaste begeleiders en muzikanten te zijn. Zij eten op het balkon en wachten op dat wat over is van ons brood.
Dan na het ontbijt klinkt het eerste tromgeroffel en barst de Afrikaanse muziek los. Dansers gaan vervolgens helemaal los. Ik besef: dit is waar ik voor gekomen ben, en ik word er helemaal blij
van! Iedereen krijgt nieuwe energie, ook de bevolking in de omliggende straatjes komen op het geluid af.
Een geweldige start van mijn eerste dag in Guinee.
